سال 1366 بود که در پادگان شهر سقز حضور داشتیم و نیروهای عملیاتی تیپ نینوا از لشکر 10 حضرت سیدالشهدا (ع) به منطقه عملیاتی والفجر 10 و شهر حلبچه  اعزام شده بودند وخود را برای عملیات بیت المقدس چهار آماده می نمودند و الباقی نیروها در احتیاط قرار داشتند و عمدتا مشغول آموزش نظامی و مرور نکات و تاکتیکهای نظامی بودند. این ایام مصادف با روزهای پایانی ماه شعبان بود و دغدغه عزیزان رزمنده روزه ماه مبارک رمضان بود که پیوسته از ما سوال میکردند که آیا میتوانیم قصد اقامت کنیم . بنده بعد از بررسی های لازم و اطلاع از وضعیت منطقه و لغو مرخصی نیروها ، که همه در حالت احتیاط قرار داشتند وکسی نمی توانست از پادگان خارج شود مگر برای ضرورت و خرید از شهر، در مراسم صبحگاه اعلام کردم که مطمئنا تا ده روز آینده هیچ گونه تغییر وضعیتی نخواهیم داشت و عزیزان رزمنده میتوانند قصد اقامت نموده و  اعمال ماه مبارک رمضان را انجام دهند هنوز از این اعلام ، چهار روز نگذشته بود که فرماندهی ابلاغ نمود که سریعا از منطقه غرب خود را به منطقه جنوب رسانیده تا در عملیاتی که بناست انجام شود اجرای ماموریت نمایید.با این ابلاغیه ما هم به نیروها اعلام کردیم که آماده حرکت شوند .

عموما در این چند سال جنگ شرایط به نحوی نبود که بشود قصد اقامت نمود و اعمال ماه مبارک رمضان را انجام داد و این خاطره مذکور هم شاهدی بر این مدعاست. 

خاطره ازسعید اردستانی
defa.blogfa.com:منبع