فمن رغب عن سنتی....

مادرش با مادر پسره هماهنگ می کند که زود خودش را برساند به مسجد تا من را ببیند.

مادر می آید و سلام می کنیم و می نشینیم.

خودش متین و محجوب می نشیند و دعا می خواند.

می گویم مگه اومدن تو رو ببینن اینقدر خااانوووم نشستی؟

می گوید: سه تا پسر(مجرد) داره!

مسجد تعطیل شده و به خانه بر می گردیم.

می گوید آمده دنبال مادر نگاهش کن ببین می پسندی؟

_ پناه بر خدا! عمرا نمی بینم.

حالا ببین دیگه شاید زشت بود نخواستیش!

_ اولا مگه رسما اومده خواستگاری دوما حالا ببینمش که چی شاید نخواستن بیان خواستگاری رسمی.

می گوید: چقدر لوسی نگاه کن دیگه!!! نگاه کن بعدش به من بگو چه شکلی بود!!!

_ نمی خوام و به هیچ وجه نمی بینم.اینم مثل بقیه نامحرمه چه فرقی داره.

از در مسجد می آییم بیرون.

می گوید اینجان نیگاش کن!

_ ن می بی نم!

حالا ببینش دیگه!!!

_نمی خوام.

ا! من دیدمش. حالا تو هم نگاه می کردی چی می شد.به قصد ازدواج که اشکالی نداره؟

_ هنوز نیومدن خواستگاری من به چه قصد ازدواجی نگاه کنم؟

شبیه اون شهیده بود!

_به من چه؟!

نیگا نکردی فکر کرد من اونم که مامانش اومده ببینه!

_خب شاید برا شما هم جور شد مگه نگفتی سه تا بُی داره؟

آره ولی من که دارم میرم کرمان تا 5سال دیگه با بابام به تفاهم رسیدیم به ازدواج فکر نکنم.

______________________________

هرچه فکر می کنم نمی فهمم چرا باید تا 5 سال ازدواج نکند.

یعنی او وسیله پدرش است تا به خواسته هایش برسد؟در حد یک ابزار؟بعد هم برود بگوید دخترم دندانپزشک است؟

5سال باید تنها بماند؟

حالا مثلا بعد پنج سال که برگشت تهران خواستگار ها فوج فوج در خانه شان را می زنند؟

همان بعد پنج سال واقعا افراد زیادی هستند که با یک خانم دکتر ،تمایل ازدواج داشته باشند؟

5 سال تنهایی که هیچ.این چیزی که من از او دیدم و تمایلی که او به طور غیر مستقیم نسبت به ازدواج نشان می داد 5سال تنهایی نیست و 5سال زجر است.

سال اول دبیرستان یکی از بچه های مدرسه می خواست...هروقت می پرسیدیم می خواهی آخر این درس خواندن به کجا برسی جوابش این بود: می خواهم مهندس بشوم.

می گفتیم خب مهندس چی؟ جواب می داد: مهندس دیگه!

نمی دونم چرا از بچه گی همینطور مغز ماها رو شستشو دادند که باید پا به پای مرد ها کار کنیم.

مثل آنها مدرسه برویم.مثل آنها کلاس برویم.مثل آنها دبیرستان .مثل آنها دانشگاه.مثل آنها سرکار.مثل آنها کار و فعالیت و تلاش...

مثل آنها آرزوی دکتر و مهندس شدن...

و مثل آنها حتی طلبه بشویم و هرروز به حوزه برویم.

فردی می گفت خانم ها حجاب دارند که بتوانند در جامعه حضور پیدا کنند و مفید باشند.

نمی دانم واقعا حالا که زن ها به صورت دست جمعی می ریزند تو کوچه و خیابون به اسم درس و کار و حتی حوزه و کار فرهنگی؛واقعا مفید واقع شدند؟!

هرچه فکر کردم زن ها قبلا بچه های بهتری تربیت می کردند یا حالا؟ از زنهای امروز احساس افتخار نکردم.

هرچه فکر کردم چقدر ازدواج های قدیم پایدار و با کیفیت و بود و ازدواج های حالا چقدر؟ به ازدواج های حالا حس خوبی پیدا نکردم.

هرچه فکر کردم دخترهای قدیم صبور تر و مدیر تر و با کیفیت تر بودند یا ما دختر های امروز؟ به طرز زندگی خودم و دخترهای دیگر افتخار نکردم.

هرچه فکر کردم ازدواج های قدیم که در سن کم اتفاق می افتاد و همسن های ما ترشیده به حساب می آمدند موفق تر بود یا ازدواج های حالا (که همه می گویند بچه که حالیش نمیشه یکم بزرگ بشه دانشگاه بره از زندگی سر در بیاره بعد ازدواج کنه)؟ به ازدواج های حالا خوشبین نشدم.

هرچه فکر کردم مردهای قدیم که در سن کم ازدواج می کردند مرد تر می شدند یا مرد های حالا که بعد 25 و 35 یاد ازدواج می افتند؟ حس خوبی به مردهای امروز خانواده ها پیدا نکردم.

هرچه فکر کردم دو سه سال پیش اگر ازدواج می کردم کم توقع تر و سازگار تر می بودم یا پارسال یا امسال یا سال دیگر و یا چند سال دیگر؟ توجیه ای در دفاع از ازدواج در سنین بالاتر نیافتم.خودم که نمی توانم خودم را گول بزنم.انصاف این است که صادقانه بگویم توقعاتم از یک همسر، در حال حاضر خیلی بیشتر از دو سه سال پیش است. و این همان نتیجه ی بزرگ تر شدن و به قول مردم فهمیده تر شدن است دیگر.مثلا فهمیده می شوی ولی در باطن خودت می فهمی هر روز فهم و شعورت آب می رود...هر روز خواسته ای جدید.هرروز چشمی باز تر و هر روز آمار توقعات تو بالاتر!